بیرون روی با اعمال شاقه

خدا را صد هزار مرتبه شکر که آنقدر زیادیم، آنقدر ماشین داریم، آنقدر با فرهنگ هستیم و آنقدر تولید آلودگی می‌کنیم که هر بار گزارمان به خیابان‌های تهران می‌افتد، زیر لب توبه کنان و ناسزا گویان ساعت‌ها بعد به مقصد می‌رسیم. 

قسمت شد شبی، بیرون زدیم به بهانه افطار و به نیت دگرگونی احوال. مقصد را برگزیدیم و روانه شدیم. بی‌شک شما هم می‌دانید که مدت‌هاست بزرگ راه‌های تهران دکمه غلط کردم ندارند. خدا نکند آدم، پیچی، خروجی‌ای، دور برگردانی را اشتباه برود تا کیلومترها آن طرف‌تر شاید راهی برای بازگشت سریع به موقعیت پیشینش پیدا کند. البته اگر باک بنزینش تاب تحمل این بچه مسافرت درون شهری را داشته باشد. 

ما نیز آن شب بی‌نسیب نماندیم و به لطف خدا می‌داند کدام نابغه‌ای، که تابلوی خروجی مورد نظر را بعد از آن گذاشته بود!، مسیر را اشتباه رفتیم، و اما رفتیم و رفتیم به امید دوربرگردانکی. البته خوش اقبال بودیم که بلد راه به همراه داشتیم که از مار پیچ‌های بزرگ راه‌ها به سوی سعادت و خوش بختی هدایتمان کند. 

ولی....، کل مسیر بازگشت شد ده دقیقه، آن پانصد متر آخر یک ساعت!! و در طول مسیر با چشمانی گشاده و دهانی باز اطراف را می‌نگریستیم. این حیرت فراوان البته بی‌علت نبود. در ابتدای خیابان، یک سه راهی بود و گره کوری خورده بود اساسی، حالا چرا؟ چون هیچ کس حتی با وجود اینکه مسیر پیش رو هم بسته بود حاضر نبود چند لحظه بایستد تا هم راه برای عبور خودروهای خیابان کناری باز شود و هم خودش زودتر به مقصد برسد، ما هم که ایستادیم همشهریان گرامی با بوق و چراغ و حرکات دست و دهان، مراتب قدردانیشان را نثارمان کردند و آن‌هایی که کاسه صبرشان که همیشه پر است لبریز شده بود، دوری زده و فضای خالی پیشرو را پر کردند تا مبادا کسی رد شود. 

بله، همان‌طور که در تصویر مشاهده می‌کنید، خیابان دو طرفه است، ولی از آنجایی که همه با خیالی آسوده کل خیابان را اشغال کرده بودند و به پایین روانه بودند ما نیز مشکوک نشدیم، توهم تا این حد بود که گمان می‌کردیم ماشین‌هایی که از روبرو می‌آمدند و به زحمت فراوان سعی می‌کردند عبور کنند خلاف کارانی بی چشم و رو هستند، حتی می‌شد چهره اخمو و طلب کار برخی از رانندگانی که در نیمه چپ خیابان به پایین می‌رفتند را نیز مشاهده کرد!! تا اینکه بالاخره چشممان به خط ممتد وسط خیابان افتاد! و از همان جا بود که چشمان و دهانمان تا ‌نهایت امکان باز شد و از آنجایی که این داستان تا انتهای مسیر همچنان به قوت خودش باقی بود تا پایان مسیر نیز به همین شکل باقی مان