
خدا را صد هزار مرتبه شکر که آنقدر زیادیم، آنقدر ماشین داریم، آنقدر با فرهنگ هستیم و آنقدر تولید آلودگی میکنیم که هر بار گزارمان به خیابانهای تهران میافتد، زیر لب توبه کنان و ناسزا گویان ساعتها بعد به مقصد میرسیم.
قسمت شد شبی، بیرون زدیم به بهانه افطار و به نیت دگرگونی احوال. مقصد را برگزیدیم و روانه شدیم. بیشک شما هم میدانید که مدتهاست بزرگ راههای تهران دکمه غلط کردم ندارند. خدا نکند آدم، پیچی، خروجیای، دور برگردانی را اشتباه برود تا کیلومترها آن طرفتر شاید راهی برای بازگشت سریع به موقعیت پیشینش پیدا کند. البته اگر باک بنزینش تاب تحمل این بچه مسافرت درون شهری را داشته باشد.